New Museum

I was cruising the city when she accidentally met an old professor with whom she had a dramatically good conversation. For three weeks she had given up speaking and connecting to the faint wauweling and selling of people that possessed nothing but, blinded by the shining of gold and soaked up by sticky possessions, through a funnel of apartments, decoratively smiling invited her into hell.

She and the professor didn’t drink coffee but spoke of how big musea were being built as supermarkets of culture for those who rely on public opinion to spend their day off. Ten smaller musea had been closed down and a selection of the art was shown in this impressive new building. People could come and see the best off all in one day. Spenders were expected to come from around the world, impressed by the landmark of dared architecture, that told them ‘we are economically valid’, a clever welcome in times when public debt have never been greater, when monumental financial constructions are failing and bureaucratic constructions and other wauweling could not remain unquestioned for much longer.

The building was impressive like a medieval tower and created electoral employment and amusement, prestige for decision makers and master builders (though they could only be accredited with the assembly of parts, built in huge, anonymous, underpaid Chinese workshops).

It was erected in the middle of a city area that was supposed to start booming. Expensive apartments and restaurants were already built. Prices were up. Moneymakers had invested heavily in old buildings, speculating they would turn into a posh location, as happened elsewhere in the city.

There was really nothing people could do but to accept what was being given to them. Everybody visited the new spectacle and for a moment enjoyed the view from the rooftop. The building would soon become boring, not in the least for those who had a more profound interest in the arts displayed and who paid a third or a fourth visit. But for a much longer period it would remain a surprising ruin and a worthy gravestone to society that paid for it. The master builders’ sons were already looking forward to the construction of another new building to gain valuable experience in their profession, the lucrative business of designing and controlling environment. And they were deeply convinced that this future project as well, whatever it would be, would create a unique opportunity for the worlds small people to make some small money.

If you met the city's decision makers, you would be surprised by their plainness. They were the kind of people who would never use a single ill-placed word but who would go on a holy war to be able to buy a car that isn’t smaller than their neighbours’. They were radical in their plainness. They were like all of us, except for the loose edge. They were the embodiment of our rules, like the dukes of earlier ages. They seemed like precisely these dukes, having swapped their aristocratic uniforms - with exaggerated contrast designed to attract and manipulate the eye –for huge machinery that their image passes through before being distributed.

Antwerp, 28 october 2011

Indignados

Today people calling theirselves the indignant ones, marching their way from Spain, arrived in Brussels. It struck me how they didn’t have a speaker and were unable to produce a clear point of view. Each interviewee projected personal experiences on the flag and allowed the television reporter to join these in an image of his choice (a cheerful gang of confused and utopian youth was what redaction made out of it).
One of them recalled: 'suddenly tens of thousands of us were together in a square and things to do were clear'. But then day after day living outdoors in foreign countries, the group got smaller and diminished to fifty by the time they reached Brussels. 
This gives a good impression of a medieval war (call the indignado's experimental archaeologists): based largely on good moral and food catering (no wages, training or specialised equipment).

In broad society the clear insight now exists that everything functions based ónly on money. And it does, because nature works on hierarchy. It’s tight hierarchy that makes some groups more successful than others and brings advantages to both its leaders and its followers. 
Those who don’t like this perfect functioning based only on money can’t do anything about it except maybe survive. And sure they should protest, but not too seriously. However large the protest will always be downsized by the media (properly paid and stressed people) to a cheerful prank.


For a while, my favorite news channel kept covering people checking out the market place. With bodyparts and painted signs ancient protestors animated the newer arrived who lended ears and disposed smiles to improvised speeches under a stretched flag. (If you visit Europe, watch out for any 'parties', events were people gather out of a related feeling of feastlessness!) 
Times were hard and evening television programmed with dilluted, uninspiring stuff, so people stayed on the street, waiting for the camera to turn, through which to offer theirselves to a visionary, Martin Luther King-like leader who persisted in overwhelming absence.

People craved for good speakers, even regardless of good governance. A pantheon of lousy ideas that were sold with eloquent speech testified to that, from conquering Europe to buying mystical business with other people's money. But let's not overstretch this conversation, humble and beloved readers and writers, but sleep on it and get together for more and better ideas.

Antwerp, 7 november 2011

's Avonds bekijk ik graag het nieuws. Ik kijk dan uit naar de verhalen die anderen gedurende de dag voor mij verzameld hebben. Via enkele tientallen flitsen kan ik in een half uur een overzicht op de wereld krijgen. Ik selecteer liever zelf de flitsen die mij interesseren via de beste nieuwsbrengers in binnenland (vrt.be, knack.be, destandaard.be) en buitenland.
Als ik een journaal van a tot z bekijk, houd ik een leeg gevoel over. Bij navraag blijkt het normaal dat je er niet vrolijk van wordt, daarvoor dienen andere programma's, die ik niet bekijk. Het nieuws is het enige bericht zonder happy end (tenzij de sport), een bittere pil waarop je even moet doorbijten. Het is ontworpen als slechts één onderdeel van de totale tv-avond. Het werpt snel een blik op de boze buitenwereld, waarna we ons opgelucht in het entertainment kunnen storten.

Maar het lege gevoel stamt niet enkel van de teneur van de berichtgeving, die eenzijdig focust op angst en sensatie, als een bloemlezing des kwaads, maar ook van het middelmatige, herhalende karakter ervan. Wat gepresenteerd wordt als 'nieuw' is meestal oud, op de verpakking na:
- Cyclische gebeurtenissen (economie daalt, economie stijgt, minister treedt aan, minister treedt af,..) en seizoensgebonden gebeurtenissen (beste winter, slechtste zomer,..).
- Het volgen van een bestaand thema (de 'regel van het feuilleton'). Eenmaal een thema leeft bij het publiek kunnen nieuwe uitspraken en minimale gebeurtenissen hier rond uitgelokt worden en gebracht als nieuws.
- Voor elke mening kunnen duizenden mensen gevonden worden die haar delen, maar die allemaal een andere formulering gebruiken.
-...

Te oordelen naar de nieuwsberichten moet de vergaring ervan quasi geautomatiseerd verlopen. De massa mensen en middelen moeten vooral ingezet worden om scherpe kantjes bij te schaven en het geheel binnen de middelmaat te houden.

Politicus en journalist zijn verworden tot verwante beroepsklassen. Ze hebben een gelijkaardig opleidingsniveau en leefwereld en zijn voor hun succes van elkaar afhankelijk. Middelmatige politiek scoort door de berichtgeving ervan en middelmatige berichtgeving scoort door het volgen van politieke polemieken, non-onderwerpen, beweging aan de Wetstraat, enz.
Politici beheersen de kunst van het op de vlakte blijven. Maar ook de geest van journalisten functioneert als een filter van middelmatigheid, waarlangs het nieuws van de wereld ons bereikt.

De journalist laat mensen aan het woord (wat al een opleiding vergt in tijden van gelul), maar meestal ontbreekt hem de tijd en het talent om confronterende standpunten bijeen te zoeken en de realiteit in zijn kracht en meerduidigheid aan het woord te laten. De professionele nieuwsbrengers blijken niet ontvankelijk voor analyses die scherp, gevat, afwijkend of eigenzinnig zijn. Ze kunnen zulke adjectieven niet verenigen met hun 'objectiviteit', die geassocieerd wordt met saaiheid, steriliteit, middelmatigheid. Deze middelmatigheid denken ze recht te zetten door in de marge 'opiniemakers' aan het woord te laten. Die brengen geen verslag van standpunten, laat staan dat ze die zelf zouden creëren, maar hanteren een gekke, literair aandoende stijl als oppervlakkig tegengewicht voor de steriliteit van het nieuwsbedrijf.

De enige oplossing voor de lezer is zich schrap zetten tegen plaatselijk gelul en een half uurtje hyperzappen.

Historically re-enacting performances

Catholics protested in front of theatres during performances of a particular play. They too want a taste of the demonstration, this hot contemporary communal variation of the 1990s and 2000s performance, that in turn evolved out of the 1960s and 1970s happening.

Antwerp: http://www.deredactie.be/permalink/1.1210979
Paris: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=O0U89b76lsQ

The small demonstration in Antwerp particularly had the quality of a historical re-enactment. Held in front of your local theatre, apart from publicity this also led to some elements of beauty:
- The banners and style attributes (student hats,..) carried as a trace of a discours that seems very old and hidden, forgotten even by its messengers, like relics in a procession.
- A woman that proclaims our good Lord as her great love in front of the camera.
-  Because of a smell in the airco, firemen invading the theatre (the movement of their bodies and the fluorescent yellow of their security vests contrasting beautifully with the red carpets and mute aesthetical inwards of the theatre building).
- The art director seizing the delay to stay unintimidates till late at night.
- The spectators seizing an opportunity to meet each other, chat away several hours and still enjoy a good play, apparently.


Unfortunately the geographical meeting of two groups with apparently different rituals and ideas didn't make any sort of exchange or transgression happened. Except of course showing yourself physically is already a form of communication. 
This kind of non-meetings helps preserve the colorful differences that each cherishes inside his own discourse. It was probably favored by the technical deficiency that delayed the play with several hours but also by the stance organised by the art director.
The media too favors non-meetings to extract colorful differences and moving images from that for commercial reasons are sterilized to prevent any further discours outside itself.

The religious demonstration: who would have thought of that. Let us find more ways of kicking the ball wrong in as diametrical a way as possible. I remain chained to a mint tea in a local Moroccan tea house (against vegetable suffering) while friends of mine are playing with the idea of delivering a pamflet on the grave of Shakespeare in reaction to his abuse of the letter 'o'.

Checklist voor het achterlaten van uw auto

U brengt een bezoek en bent met de auto?
Geen paniek, volg deze checklist:

0- omcirkel uw bestemming in spiraalvorm tot u een ruimte ziet die groot genoeg is voor uw wagen
1- legaal geparkeerd? (kijk naar zone, gele streep, verkeersbord, uur en datum)
2- redelijk geparkeerd? (beschouw de oriëntatie van uw voertuig en wik de vrije ruimtes ten opzichte van naburige voertuigen, dorpel en straat)
3- denk eerst aan de contactsleutel, sluit dan de wagen en controleer nadien of alle deuren en koffer op slot zijn; kijk ook na of de lichten gedoofd zijn
4- haal een ticketje (zoek een automaat, ontcijfer het opschrift, voorspel hoelang u geparkeerd zal blijven, kies voor een tarief, zoek gepast geld)
5- ga terug naar de wagen, open de wagen, plaats het ticketje voldoende zichtbaar
6- open elke deur afzonderlijk, ga na of er geen waardevolle spullen liggen, leg deze onzichtbaar in de koffer
7- overloop de checklist van benodigdheden voor het bezoek
8- herhaal punt 3
9- bereken de route tussen de plaats waar u parkeerruimte vond en de plaats van bestemming
10- aarzel niet om hulp te vragen, kies hiervoor iemand zonder auto, die u zonder stress en met plezier zal helpen.
11- ga zodra uw auto uit het zicht verdwijnt nog eens terug en herhaal de checklist voor de zekerheid
12- draai u op enkele meters nog een laatste maal om en bewonder uw carrosserie, weeg de affectie
die u ervoor voelt door het leed dat u ermee deelde af met de droom van een nieuwe aankoop
13- indien het bezoek verveelt of u denkt iets nodig te hebben uit de auto, ga terug en herhaal de checklist

>>> Agnieszka's Circus Critique